Παρασκευή 4 Απριλίου 2008





ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ - ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ξημερώματα Μεγάλου Σαββάτου (στις 6 το πρωί) στην Παναγία των Ξένων τηρείται το έθιμο του σεισμού. Οι εκκλησιαζόμενοι χτυπούν δυνατά τα πόδια τους στο δάπεδο του ναού, αναπαριστώντας με αυτό τον τρόπο τη σκηνή του σεισμού μετά την Ανάσταση, που περιγράφεται στο Ευαγγέλιο. Τρεις ώρες αργότερα ακολουθεί η λιτάνευση του σκηνώματος του αγίου Σπυρίδωνα, παράλληλα με την περιφορά του επιταφίου του συγκεκριμένου ναού.

Το 1574 οι Βενετσιάνοι, για λόγους ασφάλειας, απαγόρευσαν στους ορθόδοξους την περιφορά του επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή. Έτσι, ακόμη και σήμερα, ο επιτάφιος αυτού του ναού βγαίνει (μαζί με το σκήνωμα του αγίου Σπυρίδωνα) το Μεγάλο Σάββατο, συνοδευόμενος από τις φιλαρμονικές, που παίζουν τον "Αμλετ" του Faccio (η παλαιά), το πένθιμο εμβατήριο "Calde Lacrime" (Καυτά Δάκρυα) του N. Michelli (η μπλε) και την "Ηρωική" του Μπετόβεν (η πορτοκαλί).

Εδώ βρίσκουμε και μια συνήθεια άγνωστη σε άλλα μέρη της Ελλάδας, την "παράλληλη λιτανεία". Όταν η κόκκινη φιλαρμονική παίζει τον "Αμλέτο", παλιοί Κερκυραίοι ακολουθούν παράλληλα τη λιτανεία μέχρι να τελειώσει το κομμάτι, για να απολαμβάνουν καλύτερα τη μουσική.

Ακολουθεί το σπάσιμο των μπότηδων (πήλινα δοχεία). Ψηλά από τα παράθυρα των σπιτιών πετιούνται στο δρόμο μπότηδες όλων των μεγεθών, με νερό ή χωρίς, και σπάνε με κρότο. Η χριστιανική εξήγηση αυτού του εθίμου είναι, κατά μία άποψη, το χωρίο του Ευαγγελίου: "Συ δε Κύριε, ανάστησόν με ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεράμεως". Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στους δρόμους για να παρακολουθήσει το θέαμα. Θεωρείται μάλιστα γούρι να πάρει ο επισκέπτης ένα κομμάτι από τα σπασμένα δοχεία.

Μετά το σπάσιμο των μπότηδων, οι φιλαρμονικές ξεχύνονται πάλι στους δρόμους, παίζοντας το Αλέγκρο Μαρς "Μη φοβάστε, Γραικοί". Τον τελευταίο καιρό στην Πιάτσα Πίνια αναβιώνει το εξής έθιμο: μαζεύονται οι φακίνοι (έτσι ονομάζονταν παλιότερα οι αχθοφόροι), γεμίζουν ένα βαρέλι με νερό, το στολίζουν και καλούν τους περαστικούς να ρίξουν μέσα νομίσματα κάνοντας ευχές. Καθώς πλησιάζει η ώρα της πρώτης Ανάστασης (τότε που σπάνε τα κανάτια), κυνηγούν και πιάνουν κάποιον που τον ρίχνουν στο νερό. Ο βρεγμένος βρέχει και τους άλλους γύρω του, ενώ μαζεύει τα χρήματα από το βαρέλι.

Η Ανάσταση το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου γίνεται στη Σπιανάδα με τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών. Εάν έχει κανείς την τύχη να παρακολουθεί την τελετή από ψηλά (τήν καλύτερη θέα θα τήν απολάυσετε απο το roof garden του ξενοδοχείου Cavalieri), έχει το προνόμιο να αντικρίζει μια εντυπωσιακή εικόνα: μικρές τρεμάμενες φλόγες από χιλιάδες αναμμένα κεριά φωτίζουν υποβλητικά όλη την πλατεία και τους γύρω δρόμους, ενώ την ώρα του "Χριστός Ανέστη" πυροτεχνήματα που πυροδοτούνται από το Φρούριο προσφέρουν ένα θέαμα συναρπαστικό.

Την Κυριακή του Πάσχα, από το πρωί οι εκκλησίες περιφέρουν την εικόνα της Ανάστασης. Οι φιλαρμονικές δίνουν κι αυτήν τη φορά το "παρών", ενώ στο Λιστόν μαζεύονται σιγά σιγά και οι παλιοί Κερκυραίοι που αυτοαποκαλούνται "ταμένοι". Το "τάμα" τους είναι να συναντιούνται κάθε Κυριακή του Πάσχα σε αυτό το σημείο και να επιβεβαιώνουν την πίστη τους στην κερκυραϊκή παράδοση. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Μπορεί μάλιστα να γιόρτασαν μαζί την Ανάσταση το προηγούμενο βράδυ. Μια μέρα σαν αυτήν όμως, πριν κάνουν οτιδήποτε, θα σμίξουν ξανά για να πειράξει ο ένας τον άλλο, ανανεώνοντας το ραντεβού τους για το επόμενο Πάσχα.

1 σχόλιο:

stelios kazantzidis είπε...

Το καλύτερο Πάσχα που έχω περάσει μέχρι σήμερα ήταν αυτό στην Κέρκυρα κι όποιός δεν το ζήσει στη ζωή του έστω μια φορά θα έχει χάσει πολλά,κι ας τον οβελίξ να λέει.Η Κέρκυρα είναι και το μόνο μέρος το οποίο έχω πάει διακοπές 4 φορές και θέλω να ξαναπάω.